Ik weet niet of jullie ‘De vragen van Proust’ kennen, die worden heel dikwijls in kranten en tijdschriften voorgelegd aan BV’s. Het zijn een 30-tal vragen die Marcel Proust, de wereldberoemde Franse schrijver, ooit als 15-jarige beantwoordde in een vriendenboekje aan een vriendin. En die dus bewaard zijn gebleven. Het is wellicht de bekendste vragenlijst uit de geschiedenis met openhartige vragen bedoeld om jezelf beter te leren kennen en zo tot zelfinzicht te komen.

 

Geef toe, BV’s die zich in alle bochten wringen om origineel uit de hoek te komen, dat is smullen. Maar wat daarbij opvalt is dat ze op één van de vragen, zo goed als unaniem, allemaal hetzelfde antwoorden.

‘Wat is uw grootste angst?’

‘Dat mensen die me nauw aan het hart liggen iets zou overkomen.’

En als ze die hebben zijn dat in de eerste plaats… hun kinderen. Ik heb me er altijd comfortabel bij gevoeld om op zijn minst rekening te houden met de mogelijkheid dat je kinderen… iets overkomt, pijn, verdriet, tegenslag of wat dan ook. Als een soort stille voorbereiding op stil verdriet misschien…

Maar ik geef toe dat ik er toch totaal niet op voorbereid was, toen een van ons gasten als tiener zijn draai niet vond… op school, bij vrienden en uiteindelijk ook thuis niet meer…

Dat hadden wij niet zien aankomen en de vragen laten je niet meer los. Hoe komt het dat wij dit niet eerder hebben gemerkt? Wat hadden wij beter kunnen doen om dit te voorkomen? Zinloze vragen op dat moment maar ze sluiten je op in stil verdriet.

Wat ik nu vertel is jaren geleden en onze zoon is uiteindelijk goed terecht gekomen.

 

‘Hoe is ’t met de kinderen?’

‘Goed’, zeggen we dan, ‘ze stellen het heel goed, dank u!’

Meer moet dat niet zijn, denk ik altijd weer als ik nu die vraag van Proust ergens tegenkom. En ik was aangenaam verrast toen ik een paar weken terug vernam dat een aantal mama’s en papa’s elkaar hebben gevonden om hetzelfde stil verdriet als wij toen hadden, met elkaar te delen. Ze zijn zelfs aan de slag gegaan met de vraag die ons destijds zo bezwaarde: Wat hadden wij kunnen doen? En toen zij in contact kwamen met de netwerkcoördinator van CM kwam een en ander in een stroomversnelling terecht.

 

In het stadsbos stippelen ze een veerkrachtwandeling uit, een bewegwijzerd wandelpad met 7 tussenstops, waar jongeren uitgenodigd worden om hun emoties te uiten: blijdschap, verliefdheid, frustraties, angsten, onzekerheid… Ze richten zich vooral op het emotioneel welbevinden van tieners van de 2e en 3e graad middelbaar onderwijs.

De stedelijke diensten voor jeugd, welzijn, onderwijs en milieu werken mee om het initiatief te promoten en ook logistiek te ondersteunen. Technische scholen zorgen voor de bewegwijzering en de borden onderweg. Ook de jeugdraad, het CLB, leerlingenraden en -begeleiders worden betrokken bij het uitwerken van de verschillende thema’s.

 

CM werkt daarvoor samen met natureminded, een organisatie die via verbinding met de natuur meer veerkracht wil ontwikkelen om beter om te gaan met negatieve stemmingen. Ook organisaties met expertise in zelfmoordpreventie en psychisch welzijn bij jongeren zullen input geven en methodieken aanreiken.

De wandeling is vrij toegankelijk, alleen of in groep, het kan perfect met de klas bijvoorbeeld. Bij CM Gezonde buurt kan er begeleiding aangevraagd worden om de groep te coachen bij de oefeningen op de tussenstops.

 

Ik schrijf alvast een lezersbrief naar de krant om die vraag van Proust om te draaien en te vragen ‘Wat is uw grootste hoop?’ Dan zou iedereen kunnen antwoorden ‘Dat die veerkrachtwandeling voor jongeren er zo vlug mogelijk komt!’ Ik zal de eerste zijn om ze, heimelijk en in m’n dooie eentje eens te doen…